21 april 2021 | Door: Maartje
Hoe het gaat
Lieve mensen,
Het ging zo goed in India. Shobha en Chetena vertelde mij wekelijks hoe de corona cijfers achteruit gingen en dat de oudere mensen al werden gevaccineerd. De scholen mochten langzaam weer open en de lockdown werd opgegeven.
Maar toen kwam de maand januari. Plots was alles weer open en alle feesten en partijen werden ingehaald van het jaar daarvoor. Maar corona was nog niet klaar met India. Het virus is zich aan het muteren en toen voorheen de oudere vooral ziek werden, zijn het nu de jongere. En het verspreidt zich snel, ongelooflijk snel.
De berichten zijn vreselijk, er zijn niet genoeg ziekenhuisbedden meer beschikbaar, laat staan ventilators.
Shobha was echt aangeslagen toen ik haar gisteren sprak. Ze bidt elke dag in haar eigen thuis tempel, komt bijna niet buiten en zorgt voor haar moeder.
Ik kan vanaf hier niets doen, behalve vertrouwen hebben dat het binnenkort weer beter zal gaan. En dat het goed gaat met de kinderen.
Chetena heeft met de meeste familieleden van de kinderen contact. Maar ze kan helaas niet iedereen bereiken. Hoe zou het gaan met Pavan, Divya, Vino. De kinderen komen dagelijks voorbij. En zitten zo in mijn hart.
Ik heb mijn eerste vaccinatie gehad. De 2de krijg ik in juni.
Dan gaan we kijken wat er mogelijk is. We steunen de staff van Koni nog steeds en het tehuis wordt elke week schoongemaakt door Shobha, Chetena en de teacher. Koni ligt te wachten op de kinderen.
In India is Kundapur ( ons dorp) weer op slot. Ouders houden uit angst hun kinderen thuis. Maar gaan wel naar een functie in de tempel.
Ik heb vertrouwen.
Hieronder werkelijk een prachtige documentaire. De documentaire raakte mij diep omdat ik mezelf zo herkende.
Iedereen die Koni kent, zal Koni herkennen in deze docu.
Hieronder een stukje wat ik vorig jaar schreef, als je de documentaire hebt gekeken, snap je het stukje hieronder misschien beter.
‘ In Koni krijgen we vaak bezoek van ouders die hun kind bij ons wilde achterlaten. Velen van de kinderen die komen moeten wij afwijzen. Een van de regels dat het kind in staat moest zijn om te kunnen lopen.
Nishith was ongeveer 10 jaar, had een hartafwijking en een hersenafwijking en was niet in staat om te lopen. De ouders wilde Nishith opgeven voor adoptie. Ze hadden gehoord dat er bij ons buitenlandse vrijwilligers werkte en dachten dat een van deze vrijwilligers misschien Nishtith wilde adopteren. Toen de ouders met Shobha aan het praten waren nam ik Nishith even apart om met hem te werken.
Houd mij vast
Ik kan leven met weinig
Vertelden zijn ogen
Mag ik dan blijven ?
Vroegen zijn handen
Ik zal proberen te staan
Zeiden zijn benen
Houd mij alleen even vast
Ik kan leven met weinig
Zal nooit vragen
En huil maar zelden
Ik kan heel goed staren
Ben je niet tot last
Praten doe ik niet
Stil zijn is mijn kracht
Kijk daar staan mijn ouders
Neem het ze niet kwalijk
Ik ben ze immers tot last
Ik kan leven met weinig
Houd je mij nu dan even vast ? ‘
Reageer op dit bericht
* verplicht