Zomer in Koni

Door: maartje

Blijf op de hoogte en volg maartje

21 April 2025 | Nederland, Amsterdam

Lieve mensen,

Soms loopt alles even anders. Het was schrikken toen mijn vader opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik denk dat Shobha de hele dag in de tempel heeft doorgebracht.

Mijn ouders doen het fantastisch samen en wat hebben ze mooie vrienden om zich heen die hen zo liefdevol steunen. Het is nog niet voorbij en mijn vader heeft nog wel een lange weg te gaan. Maar ik heb heel veel vertrouwen in hem. En ik voel dat het goed komt.

Dan is het natuurlijk best lastig als je zo ver weg bent. Het gekke is: het voelt helemaal niet zo. Ik heb meer contact dan ooit en als ik mijn vader even wil zien, bel ik hem gewoon met video. Wonderlijk hoe dichtbij je dan kunt voelen. Toch zal ik heel blij zijn als ik hem straks weer in levende lijve zie.

Bij ons is ondertussen de zomervakantie echt begonnen. Dit weekend zijn alle kinderen opgehaald om de vakantie met familie door te brengen. Sommigen bij hun ouders, anderen worden ondergebracht bij familieleden omdat hun ouders niet voor hen kunnen zorgen. Ik vind het minder lastig om zelf weg te gaan, dan om de kinderen te zien vertrekken — wetend dat sommigen het liefste gewoon in Koni blijven. Gowri is daar een van. Haar ouders hebben haar vóór Covid elf jaar lang niet opgezocht, zelfs geen telefoontje. Van onze kant hebben we van alles geprobeerd, maar ze wilden haar niet zien. Gowri werd zelfs niet uitgenodigd op de bruiloften van haar zussen, terwijl bruiloften — het eten, het optutten, de nieuwe kleren — haar het meest gelukkig maken. Het is niet anders. Elk kind bij ons heeft een verhaal. Gelukkig weet ik inmiddels wat voor Liefde de kinderen bij zich dragen, en dat ze die Liefde ook mee naar huis nemen. Hoe mooi en bijzonder is dat.

Ik ga deze dagen nog even bij Annaja en Saurab langs en Arush ( stofwisselingsziekte ) komt nog steeds bij mij voor healing. Heel fijn om dit voor hem te kunnen doen.

We hebben een prachtige groep bij elkaar. Medha, 8 jaar, geboren met het syndroom van Down, steelt de show. Ze is een handvol voor de leerkrachten en daagt ze goed uit. Ze brengt een andere energie met zich mee en laat iedereen lachen. Ik geniet ervan. Ze kan nog ontzettend veel leren, ondanks dat ze Kannada spreekt op een manier die ik nauwelijks versta, communiceert ze goed. Ze is opgevoed in Noord-Karnataka, waar ze met een accent spreken dat tien keer sneller gaat en vol zit met afkortingen. Ik ben blij dat ik een Mangalore-accent heb — het ABN van het Kannada, haha.

En….na jaren wachten; het dak zit erop! Dat betekent hopelijk dat we dit regenseizoen geen water meer door de muren krijgen in de klaslokalen. Grappig hoe ze te werk gaan: ze moesten door het plafond heen boren, en nu zitten er gaten in mijn kamer waar alsnog water doorheen kan komen. Maar goed, die zouden nog worden dichtgemaakt. Ik wacht nog steeds. En vannacht de eerste regenstorm al gehad en….ik werd wakker met water in de kamer. Vandaag gaan ze het maken!

Sinds een week ben ik aan het schrijven. En het voelt goed. Ik heb nu ook echt even de rust, al ben ik natuurlijk wel veel met mijn vader bezig.

Eind deze week vlieg ik terug naar Nederland. Dit jaar ga ik pas na het regenseizoen weer naar India. Vorig jaar ben ik tijdens het regenseizoen opnieuw ziek geworden met een pericarditis. Mijn hart is net iets te kwetsbaar voor de vochtigheid in India. Dus laat ik nu maar een keer gaan luisteren naar mijn lichaam. Hopelijk kan mijn moeder dan weer mee. De kinderen wachten nu al op haar en kijken er naar uit. En ik ook.

Lieve mensen ik wens iedereen een fijne 2^de paasdag toe en tot snel,

Maartje