Veranderingen

Door: maartje

Blijf op de hoogte en volg maartje

18 Februari 2025 | Nederland, Amsterdam

Lieve mensen,

Ik denk dat een van de redenen waarom ik mij zo gelukkig voel in Koni is, dat iedereen gewoon mag en kan zijn wie hij of zij is. Het maakt voor de kinderen niet uit hoe je eruitziet, een jurk of een broek, in welk land je bent geboren of in welke God je gelooft. Niets van dat alles is belangrijk. Wat voor de kinderen belangrijk is, is hoe je lacht en hoe je praat, wat je uitstraalt en of je hun Liefde kan ontvangen.En wat zou de wereld toch mooi zijn als iedereen zo zou kunnen kijken en leven.

Ik zat vanochtend te denken hoe bijzonder wij het eigenlijk als Stichting hebben gedaan tot nu toe. We hebben in al deze jaren zo ongelooflijk veel steun ontvangen van zoveel mensen. Mensen die ik ken, die Koni kennen, maar ook van mensen die ik nog nooit heb ontmoet. Koni heeft zoveel mensen geraakt. En een ieder van jullie heeft zo een bijdrage geleverd aan het grote succes van Koni. Want dat is het. Koni is een tehuis geworden waar kinderen werkelijk gelukkig zijn en de zorg krijgen die ze nodig hebben. Daarnaast zijn de meeste ouders, in de loop van de tijd, zich steeds meer betrokken gaan voelen bij de opvoeding van hun kinderen . Dat was vroeger wel anders. Ik weet nog dat toen ik begon in Japthi, ik soms met een emmer tussen mijn benen op de scooter moest gaan ‘bedelen’ bij de buren om water, in Japthi hadden we namelijk soms dagen geen stroom of water. Door jullie steun al deze jaren hebben we werkelijk iets kunnen neerzetten wat toekomst heeft en geeft.

Dus dank lieve mensen voor jullie vertrouwen in ons.

We hebben in Koni twee nieuwe kinderen. Medha en Sanika.

Medha is net het zusje van Chitra.Ongelooflijk hoe die twee op elkaar lijken, in alles! Alleen is Chitra nu ondertussen ongeveer 40 en Medha pas 8. Medha past helemaal in de groep en verovert nu al de harten van de anderen. Daarnaast neemt ze tijdens de yoga ook de leiding over, wat de slappe lach bij de meeste kinderen tot gevolg heeft. Heerlijk, ik houd ervan! Medha is geboren met down syndroom.

Het tweede nieuwe meisje isSanika. Ze is pas 6 en heeft een moeilijke start gehad. Ze kan eigenlijk niet alleen zijn en gelukkig heeft ze fantastische ouders en is er besloten dat haar moeder in de ochtend bij ons blijft om mede op Sanika te letten. Een hele fijne moeder.

Daarnaast krijgen we aankomende week bezoek van onze nieuwe teacher. Hoe bijzonder dat ze juist op dit moment is komen opdagen na werkelijk zo lang te hebben gezocht! En…het is een ‘echte’ teacher. Ze heeft tot nu toe gewerkt op een Montessorischool, maar gaat na de zomervakantie full time bij ons aan de slag. Zij zal grotendeels mijn taken overnemen als ik er niet ben. De andere teachers doen heel hard hun best maar het blijft soms lastig omdat ze geen achtergrond hebben in het onderwijs en daarom alles hebben moeten leren.

Op dit moment is Patricia als vrijwilligster bij ons aan het werk voor een maand. Wat een feest. Patricia is al 3 keer eerder geweest, dus kent het hele reilen en zeilen in Koni. En het is zo fijn voor mij om ondersteuning te hebben. Soms weet je niet wat je mist, als het er niet is, maar besef je des temeer hoe fijn het is, als het er wel is! Overleg over de kinderen, overdracht aan de teachers en heerlijk veel nieuwe ideeën implementeren. Echt heel fijn.

In Koni zelf moet er voor het regenseizoen begint nog een hoop gebeuren, maar ik denk dat we het deze keer, voor het eerst echt voor zijn. Een heel nieuw dak wordt, als het goed is, in maart geplaatst.

Wat zal dat fijn zijn, nooit meer slaapkamers die onder water staan en muren waar water doorsijpelt.

Het is ook bijzonder om te zien hoe sommige kinderen naar elkaar toe trekken. Arush het jongetje met downsyndroom, dat eigenlijk nog alleen maar kan spelen, heeft Raskshita gevonden in zijn spel. Deze twee kunnen we nu in de hal achter laten om intens van elkaar te genieten, zo fijn voor iedereen!

Voor mij breekt er een nieuwe periode aan. Ik heb besloten om in de nabije toekomst echt minder in Koni te zijn. Deze week zag ik opeens dat kinderen rond hun 18deook volwassen worden en meer hun eigen pad gaan kiezen. Bij mij is het omgekeerd. Na 18 jaaris het mijn tijd om mijn eigen pad te gaan kiezen. Ik ben van plan eerst weer te gaan schrijven; mijn pad van overleven naar geven en ontvangen. In de laatste fase ben ik nu aangekomen. Schrijven om tot rust te komen,de stilte in te gaan, om vandaar uit iets nieuws te laten ontstaan. Eigenlijk heb ik nog geen idee hoe het eruit zal zien. Ik heb er alle vertrouwen in dat het zich vanzelf gaat ontvouwen. En natuurlijk zal ik altijd een paar keer per jaar terugkeren naar Koni. Koni is mijn tweede thuis en ik houd veel te veel van iedereen hier. Alleen dan meer in vrijheid en liggen de verantwoordelijke taken meer bij Shobha en Chetena. En ik heb alle vertrouwen in Shobha en Chetena. Zij zijn immers al vanaf het eerste begin bij Koni betrokken geweest en hebben samen met mij Koni gemaakt voor wat het nu is.

Er komt geen afscheid, want zo voelt het helemaal niet.

Wat de kinderen in Koni het mooiste kunnen is leven in het moment. En…ik kom weer terug, alleen duurt het misschien nu wat langer voordat we elkaar weer gaan zien.

Voor mijbreekt erdus een beetje een gekke, maar ook bijzondereperiode aan. Wie weet komt er ooit nog een boek,maar voor nu eerst nog even genieten van Koni en daarna rust.

Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte van Koni. Shobha en ik bellen bijna dagelijks, dus Koni blijft altijd dichtbij.

Lieve groet,

Maartje

ps En lieve Ome Gijs, sterkte voor jullie allemaal.