6 augustus 2020 | Door: Maartje
Vidhya
Lieve mensen,
Hieronder weer een mooi verhaal over een van de kinderen uit Koni; Vidhya.
‘ We werden in 2009 gebeld door de tante van Vidhya. Vidhya woonde bij haar vader die alcoholist was. Haar moeder was 7 jaar daarvoor uitgegleden bij de waterput en erin gevallen en overleden. Haar tante vertelde ons dat het niet goed ging met Vidhya. Ze zat al 7 jaar binnen en haar gezondheid ging erg achteruit. We vonden Vidhya in een hutje ergens in een hoekje. Ze had alleen een gewaad aan. Haar nagels waren ingegroeid, ze zat in haar eigen urine en kon ons amper aankijken. Vidhya woog toen 17 kilo en was 21 jaar.
Grond
De grond onder haar voeten beweegt
Ze wordt ondersteund
Voorzichtig zet ze haar eerste stap
Het zonlicht verblindt haar ogen
Is het werkelijk 7 jaar geleden?
De grond beweegt
Ze voelt hard, koud en onstabiel
Ze kijkt achterom
De man in de deur wankelt
Ook zijn grond beweegt
Ga, zegt haar hart
Nu is het jouw beurt.
Haar voeten volgen
De lucht kleurt blauw.
Toen wij Vidhya vonden in het hutje, namen we haar meteen mee naar Japthi. In de eerste maanden dat Vidhya bij ons woonde oefende ik met haar in een klein warm badje om haar spieren los te maken. Ze was zo fragiel en had geen kracht meer in haar armen of benen. We gaven haar extra voeding en kochten mooie kleding voor haar, zodat ze zich weer langzaam mens begon te voelen. Vidhya was ongelooflijk krachtig. Haar doorzettingsvermogen inspireerde mij en vele anderen. Toen wij in 2011 verhuisden naar Koni nam ik uit Nederland een speciaal looprek voor haar mee. Vidhya oefende elke dag en op een dag vroeg ze of ze weer naar school mocht. Ze had tot haar 14de les gehad, maar nadat haar moeder was gestorven, moest ze thuisblijven omdat niemand haar wilde helpen. Omdat we goed contact hadden met een Middelbare school naast ons konden we de boeken krijgen. Het was helaas niet mogelijk om Vidhya naar school te sturen, aangezien de voorzieningen op de school niet aanwezig waren (de toiletten lagen 100 meter buiten het school complex, het schoolgebouw had meerdere verdiepingen, maar er was geen lift en het moeilijkste was nog dat er alleen een zandpad naar school ging waar de rolstoel niet overheen kon). Vidhya studeerde elke dag. En na 2 jaar hard werken mocht ze haar eindexamen doen.
De laatste paar jaar helpt Vidhya mee met lesgeven en maakt ze armbandjes die we verkopen aan de bezoekers van Koni.’
Reageer op dit bericht
* verplicht