Japthi

Ik was eigenlijk van plan het gister op te sturen, maar het lukte niet, dus nu vandaag. Ik kom net thuis uit het ziekenhuis, het was lang geleden dat we daar met een van de kinderen waren geweest. En het was even goed schrikken. Gelukkig is alles goed afgelopen. Aby, een van onze kleintjes kreeg een epileptische aanval en de aanval stopte niet. Zowel Shobha als ik, kregen flashbacks van Divya en waren heel bezorgd. Toen de aanval na het inspuiten van diazepam nog niet stopte, hebben we snel Aby meegenomen naar het ziekenhuis, daar kwamen we 45 minuten later aan. De aanval was nog steeds in volle gang. Gelukkig kreeg hij snel een infuus, waardoor de aanval afzwakte. Wat een geluk dat we nu in Koni wonen en niet meer zo ver. En wat een geluk, dat we nu goede medicijnen in de ijskast hebben liggen (uit Nederland). Aby lag een paar uurtjes op de intensive Care en mocht daarna naar huis. En gelukkig geen restverschijnselen. Ik was trots hoe Shobha en ik het hadden gedaan. Aby kon weer even lachen.

Mijn verhaal van zondag;
.

Lieve mensen,

Na een heerlijk weekend in Goa, dit keer zonder kinderen, schrijf ik dit keer vanuit de trein. Iedereen die ooit bij mij is geweest, weet hoe mooi de trein reis is en ik geniet nog elke keer van het landschap.

Het weekend was heel fijn, er waren allemaal Nederlandse mensen, die al lange tijd, nog langer dan ik, vrijwillig, hadden gekozen voor het leven in India. Het is soms fijn om onder deze mensen te zijn, dan hoef ik niet de vragen te beantwoorden, hoe lang ik hier nog blijf, of hoe ik het volhou in een land als india.

Het was even hard werken de afgelopen weken, er waren maar 2 helpervrouwen en dan voel ik mij toch verantwoordelijk langer te blijven, ach en dat voelt ook goed. Daarnaast is een van de kinderen ziek, Nithin, en ben ik proberen aan het uitzoeken wat hij heeft, hij zit nu op een streng dieet, hopelijk voelt hij zich dan even beter. Maar ik maak mij wel zorgen. Van de 18 kinderen, weet ik van bijna allemaal wat voor diagnose ze hebben, maar van 4 kinderen is het onbekend. Nu we ons meer richten op de educatie van de kinderen is het ook belangrijk om te weten wat het kind heeft. Daar ga ik mij deze aankomende weken op focussen, ouders vragen om informatie, langs verschillende artsen hier gaan en hopelijk komen wij er zo achter.

En dan Kishor. Hij zag er gelukkig beter uit dan de vorige keer dat ik hem zag. Hij zat in de rolstoel die ik had meegenomen en kon ook weer even lachen naar ons. Ik snap ook dat het voor ons niet meer mogelijk is om hem terug te halen. Met soms maar 2 helpervrouwen is het veelte zwaar om Kishor erbij te hebben. Hij kan niet meer lopen en moet gedragen worden. Dat kan alleen ik, maar ik kan dat ook niet volhouden. De plek waar hij zit is omringd door prachtige natuur en zijn instelling verkoopt veel bloemen en groente, geld hebben ze dus zeker. Maar het uitbesteden aan het opknappen van de slaapvertrekken van de bewoners, ho maar. Volgens Shobha, doet men dit bewust, zodat mensen die langs komen, meer geld geven..thja, soms blijft het moeilijk om mijn mond te houden. Maar ik moet ze te vriend houden, anders kan ik niet blijven langs gaan. Wat ik blijf doen.

Met de kleintjes gaat het hard, ze worden steeds zelfstandiger en begrijpen steeds meer. Mooi om te zien.

En as zondag is het dan eindelijk zover, Nista, een Indiaas meisje van 20 jaar, die al lang een van onze beste vrienden is van Koni, en bv ok de school van Vino betaald, gaat zich verloven (lees wordt uitgehuwelijkt aan een man van 29). De kinderen zijn door het dolle heen en vooral Gowri heeft het over niets anders. Ze begrijpt alles nu zoveel beter (sinds de medicatie). Gowri zou gastvrouw moeten worden op die functies, haha en dan met Chitra ernaast. Ik ben er nog niet uit of die mee mag, want Chitra heeft in een opwelling haar haar geknipt en is nu zo goed als kaal, ze vindt het zelf prachtig, ik vind het vreselijk, maar ja ze is tenslotte een volwassen vrouw. Wij gaan met alle kinderen er naar toe, ik zorg dat ze er prachtig uitzien en we maken een spandoek voor Nista, of het nou mag of niet (shobha vond het niet zo’n goed idee, ik wel) dat heeft Nista verdient. Foto’s volgen!

Kortom, het gaat goed in Huize Koni.
Liefs